alawiT / September 21, 2009

I am so living and loving this song…….
a Parokya original, simple, true to its words and euphimism at its best.
In which I can very much relate to with what has recently happened
Choco Latte

Di ba’t sinabi mo sa akin dati na
mahirap kumain ng tyokolatteng
Natunaw at parang wala nang korte
Kadiri nang kainin, mukha ng ta-e

Ewan ko ba kung bakit
mahirap ibalik
Sa original na hugis
pagnalusaw na sa init

Parang tiwala pag nasira na
Mahirap nang ayusin pa
Di kayang ipagdikit ang tiwala
Pag napunit!

Parang nangyari kailan lang…
Meron akong nakita’y nakatagong Regalo sa likod ng kotse mo!
Hugis puso na kahon at may red na Ribbon…(mamahaling tobleron)
At nung aking tingnan para sa yo Mula kay Christian, 
agad kong Binuksan, tsokolate ang laman…

At di ko malaman kung ba’t kailangan
Itago sa akin ang katotohanan
Ang dami-dami mo palang tsokolate
Hindi ka man lamang nagsasalita

Ewan ka ba kung bakit
Hindi ko napigilan
Ang regalo mo’y naubos ko nang
Di ko nalalaman!
Parang tiwala pag naubos na!
Bigla biglaan talaga!
Mahirap nang makita
Kapag minsa’y nawala…

At kahit na pilitin, di mo na mapapalitan
Kahit hanap-hanapin, di mo na mababalikan
Kahit sabihin natin na ika’y napagbigyan,
Wag na lang…

Ewan ko ba kung bakit
Mahirap tanggalin ang tsokolate
Pag natunaw at kumapit na sa ngipin!

Parang tiwala pag namantsahan na!
Mahirap nang linisin pa,
di kayang burahin Kahit na anong gawin! Parang tiwala!